Onlangs fietste ik door de dichte mist de 14 kilometer naar mijn praktijk. Al mijn ijkpunten, die ik normaal gesproken vanaf een kilometer of meer al zie, kwamen nu als uit het niets te voorschijn en bij vlagen had ik geen idee op welk punt van de route ik mij bevond. Eerst vond ik dat vervelend, maar al fietsend voelde ik hoe ik meer en meer landde en bij mijzelf kwam, bewust in het hier en nu. Ik zag mijn stuur, en de randen van het fietspad. Als ik verder vooruit keek, zag ik alleen maar grijs, en toch wist ik zeker dat ik het juiste pad volgde. Een mooiere overeenkomst met de weg die ik in de Rebalancing praktijk bewandel, kan ik niet bedenken...