Tot er een punt kwam dat ik instortte. Ik kon niet slapen, niet praten, alleen maar huilen – helemaal uitgeput. Mijn hoofd begreep het allemaal, kon het verklaren, maar mijn arme, lieve lijf was alleen maar moe, moe, moe en ik had geen idee hoe ik hieruit moest komen.

Toen ik dit tegen de bedrijfsmaatschappelijk werker zei, sprak hij de levensveranderende woorden: “heb je al eens van Rebalancing gehoord?” Nee, dat had ik niet maar wat hij zei, sprak me aan. Het ging over herstellen van contact tussen hoofd en lijf, van denken naar voelen naar zijn. Zo kwam ik bij een Rebalancer terecht. Al bij de eerste sessie gebeurde er een wondertje: ik voelde bij aanraking op mijn rug hoe ik daar een dik plaatstalen pantser had opgebouwd, met een berg stenen erop.

Ik kon de Rebalancer niet een arm laten oppakken – ik moest daarbij helpen, gedienstig zijn. Maar boven alles voelde ik het verlangen om juist die ontspanning, die overgave toe te laten. Door weer bewust te gaan voelen, vond ik stapje voor stapje de weg naar mezelf terug.

Ik zag gedurende dit proces hoe zeer ik mijn ware ik jarenlang heb weggedrukt om goed voor een ander te zijn èn ik begon te begrijpen dat ik, als ik eerst heel goed voor mezelf zorg, eigenlijk nog veel beter voor een ander kan zijn. Ik voelde dat ik helemaal goed ben zoals ik ben. Geen supervrouw, gewoon een mens met al haar mooie en minder mooie kanten.

Ik zet mijzelf niet meer onderaan de lijst, maar bovenaan. Het heeft even geduurd voordat ik helemaal voelde, begreep, dat goed voor mezelf zorgen geen egoïsme is, maar een plicht naar mij zelf en naar mijn omgeving.

Ik nodig mijn cliënten uit om te voelen en daar ruimte aan te geven door middel van geluid, beweging, stilte – wat er maar wil komen. De cliënt staat centraal – niets moet, niets is gek of raar of fout. Door wat zich aandient in het licht te zetten, verliest het zijn grip. Ik heb het in een dagboek eens als volgt omschreven: “door mijn angst lucht te geven, in het licht te zetten, verliest hij zijn kracht. Ik heb nog wel de angst, maar de angst heeft mij niet meer.”

Het mooie is dat bij positieve ervaringen het tegenovergestelde gebeurt: vreugde die zich aandient en in het licht wordt gezet, vermenigvuldigt zich. Levensvreugde groeit en groeit, is mijn ervaring. Het is heerlijk om te zien hoe de gezichten van mijn cliënten zich ontspannen, hoe hun ogen helderder gaan staan, hoe ze mijn praktijk net iets meer rechtop, iets opener verlaten dan toen ze binnenkwamen.